Op donderdag 26 december was het (eindelijk) zo ver, de reis naar Spanje kon beginnen. Al maanden geleden vastgelegd en opeens was het zo ver. Op allerlei manieren spannend, want hoe zou de reis verlopen met de Tesla? Genoeg ruimte om van alles mee te nemen zodat het ons o.a. niet zou ontbreken aan zelfgebakken brood (ja broodbakmachine en meel mee), maar ook aan kleding voor warme en koude momenten. De Tesla is een uitermate comfortabele auto om mee te reizen, maar hoe gaat het van supercharger naar supercharger? Kloppen het aantal kilometers die we kunnen rijden? Zijn er genoeg oplaadpunten onderweg en hoe druk is het daar? Hebben we goed ingeschat hoever we in 1 dag kunnen rijden, of is ons 1e hotel te ver weg? Vragen die alleen maar verdwijnen door maar gewoon op pad te gaan. En dat gaan we, om 8 uur vertrekken we, uitgezwaaid door Astrid.
De eerste reisdag gaat voorspoedig. De ritten naar de oplaadpunten gaan goed en de oplaadpunten geven ons net voldoende tijd voor een sanitaire stop en een bak koffie. We komen begin van de avond relaxt aan bij ons hotel bij Le Lac Noir. Het was zo noir dat we het Lac niet konden zien, ook niet toen we ’s morgens vertrokken richting Llupia richting Peter en Joke waar we 2 dagen bleven. We hadden elkaar al lange tijd niet meer gezien en het voelde weer als vanouds. Mooie gesprekken, lekker eten en goede wijn; aangenaam gezelschap.
De 29e verlaten we Frankrijk en komen we aan in Spanje. We hebben een tussenstop gepland in Valencia. Ellen, mijn collega, gaf dit als tip en het was een goede. Wat een mooie architectuur en een prettige stad. Volop leven op straat, warmte en gezellige sfeer. We zitten qua eettijden nog wel op de Hollandse en dat is een probleem, want het leeuwendeel van de restaurantjes zijn tussen 15 – 20 uur dicht. Maar vanuit het hotel had ik een Indian restaurant gezien t.o. ons hotel, naast een garage. Daar maar even kijken of die toevallig open is. Mijn bril blijkt aan vervanging toe te zijn, want het Indian restaurant bleek een Indian garage te zijn…
Op 30 december onderweg naar onze bestemming voor 1 maand: Los Dioses. Hoe heerlijk is het om in een zonnige omgeving op weg te zijn? Aan de linkerkant zie je regelmatig de zee en rechts doemen steeds meer bergen op. De wegen worden smaller en hoger. Gerda, de eigenaar van Los Dioses, heeft ons 3 routes gegeven hoe we bij het huis kunnen komen. Haar omschrijvingen geven vooral aan waar
we niet naartoe moeten en daar gaat het mis. In het dorp waar we richting ons huis moeten nemen we toch die afslag die we NIET hadden moeten nemen. Haakse bochten en zo stijl omhoog dat ik denk dat we achterover slaan. Maar het lukt dan staan we bovenaan het dorp. De weg naar ons huis is stijl, bochtige paden met smalle wegen en zonder vangrail. Als we maar geen tegenliggers krijgen. Enigszins misselijk komen we aan bij het huis, zo blij dat ik weer met beide voeten op de grond mag staan! Maak mezelf wijs dat we maar niet te veel op pad moeten met deze wegen. De bergen, ik houd er van, maar moet altijd weer wennen aan hoe imposant ze zijn…
We zijn op Los Dioses en het is er zo mooi en ruim als het er op de foto’s uitzag. Hier houden we het zeker wel een maand vol. Het is achter in de middag, de zon zakt weg en ons avontuur kan beginnen.
