Een wat moeizame nacht doordat ik mijn draai niet kon vinden, of eigenlijk niet kon draaien. Bed smaller dan gewend, 1 deken samen wat enig gooi en trekwerk tot gevolg had en mijn toch al stramme lijf door de rit naar Portugal moet wennen aan het matras. Deze prinses heeft geen erwt nodig 😉
Vanmorgen op tijd opgestaan en naar de zee gewandeld. De zon lachte ons tegemoet, de wind waait zoals in Katwijk en dan rust overal. Je hoort de wind, vogels, waakse honden en in de verte soms auto’s. Het is nog even omschakelen, maar dit went gauw denken we. De camera meegenomen, tas thuis gelaten. Onderweg zijn de taferelen zuid Europees; witte huisjes/huizen, omheind en bewaakt door blaffende honden, grote tuinen, de een rommeliger dan de ander. Bouwkavels te koop en bouwvallen. Als ik er een fotografeer, zegt Michel “weer een palliatief huis fotograferen”? Tja, komt vast wel weer van pas in een presentatie of zo.
En dan opeens is daar de verrassing, na een smal pad is daar opeens de zee met ruige, woeste rotsen. De kleur is betoverend; allerlei tinten bruin, beige, okergeel. In de verte wat vissers, hoog op een rots en verder niemand. Voetstappen in het natte zand, ver beneden, verraden dat er wel iemand geweest is. Het wassende water spoelt het bewijs zo weg. Met al mijn vakantie-vallen in het achterhoofd, durf ik niet te ver bij de rand te gaan. Iemand heeft dat waarschijnlijk ooit wel gedaan met een kruis op een rots tot gevolg. Ik houd het maar even tot fotograferen op veilige afstand.
Na de wandeling en boodschappen doen, heerlijk geluierd op het terras en genoten van een mooie zonsondergang.
Doe ik 1x een bommetje…
