Vanmorgen scheen de zon al vroeg. Mooi weer voor een wandeling in het bos. Henny had het Bois de Païolives geadviseerd. Een bos t.o. de camping waar Michel als kind altijd naartoe ging. Hier had hij leren zwemmen, duiken, vrij zijn etc. Ongeveer een half uur rijden van Vallon. Hoewel de zon al lekker scheen, was de auto nog bedenkt onder ijs. Krabben om weer zicht te krijgen en accepteren dat de spiegel zodanig bevroren is dat deze niet open klapt. Even in de zon rijden, dan knapt het wel op. Maar waar was die zon? Alleen in Vallon blijkbaar. Hoe dichter bij het Bois we kwamen hoe kouder, donkerder en ijziger het werd. Het pad werd ook steeds smaller en meer besneeuwd. We sloegen het pad naar de camping maar even over. Gaan we nog wel een andere keer naar terug. De parkeerplaats reden we ook voorbij, ingang dicht gesneeuwd. Dan maar via de uitgang de parkeerplaats op. Michel had een route uitgezet van ongeveer 6 km. Door de sneeuw en begroeiing waren sommige paden niet te vinden. Het horloge zegt dat we hier naar rechts moeten, dus dan gaan we naar rechts. Avontuur bestaat nog. Toch de route maar ingekort, want met al dat glibberen en glijden was het behoorlijk vermoeiend om geconcentreerd te blijven lopen. En dat pad omlaag naar de rivier moet je dan ook weer omhoog, nee laat maar… Maar het bos in de sneeuw was prachtig. Wat jammer dat er niet een beetje zon was, op al dat ijs en kleine plasjes water. Ja, daar moeten we nog een keer naar terug.
